[Fic Reborn 1827] I'm Sorry

ข้อมูลเบื้องต้น

เพราะความดื้อรั้นที่ชอบทำตัวเหมือนเด็กของฉัน...
ทำร้ายหัวใจของเธอไปมากเท่าไหร่แล้วนะ..
เธอที่อ่อนโยน เธอที่อบอุ่น เธอที่เราทำร้ายไม่รู้มากเท่าไหร่...
คำพูดหลายคำที่ทำร้ายหัวใจของเธอจนช้ำ....
เธอที่ยังอดทนกับคนอย่างฉัน ยังยิ้มให้เราตลอดแม้...
จะถูกฉันทำร้ายมากแค่ไหน....
เธอก็ยังยิ้ม..ยังห่วงใยเสมอ....เธอที่บอบบาง แต่กลับเข้มแข็งได้เสมอ...
เธอยังเข้มแข็ง และยังยิ้ม...
ในใจเธอจะเจ็บแค่ไหนนะ....ฉันไม่เคยเห็นค่าเธอเพราะคิดว่าเธอคงอยู่กับเราตลอด...
แต่เธอก็จากฉันไป.....
หรือนี่คือสิ่งที่ฉันต้องชดใช้กันนะ.....

                                                                                                                               สึนะโยชิ

เนื้อเรื่อง

" คุณฮิบาริ...กลับบ้านกับผมนะ "
" ฉันไม่ว่าง "
" คุณฮิบาริ...ไปกินไอติมกับผมนะ "
" ไปคนเดียวเถอะ "
" คุณฮิบาริ...ทำงานมากระวังจะไม่สบายนะครับ "
" อย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่องน่า "
" คุณฮิบาริ... "
  
ซาวาดะ สึนะโยชิ ผู้ที่มาตามตื้อฮิบาริ เคียวยะ ทุกวัน ทุกพักกลางวัน ร่างเล็กจะเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าคนเดียว เพื่อจะมาพบ ฮิบาริ เคียวยะ คนร่างสูงที่นิสัยไม่ชอบสุงสิงกับใคร แต่ร่างเล็กๆกลับคิดว่าเขาเป็นคนที่มีอะไรมากกว่านี้

ที่ร่างเล็กสนิทกับร่างสูงได้เพราะ ร่างเล็กมักจะมาโรงเรียนสายเสมอ ร่างสูงจึงลงโทษให้ไปช่วยงานเขาทุกเย็น พักหลังเริ่มเป็นกิจวัตรร่างเล็กจึงเข้ามาช่วยร่างสูงทุกวัน

จนกระทั่งวันนึง ร่างเล็กกำลังกินไอติมอยู่หน้าโรงเรียน ร่างสูงเห็นจึงเข้ามาถามร่างเล็กว่า
" เจ้านี่มันอร่อยมากเลยหรือไงล่ะ ?  " ร่างเล็กยิ้มแล้วตอบว่า
" ครับ..ผมว่าเวลากินไอติมน่ะมันสบายใจดีอ่ะครับ ไว้มากินด้วยกันนะครับ "
" อืม.. " ร่างสูงตอบไปแบบนั้น

ร่างเล็กจึงชวนร่างสูงแทบทุกวันเพราะร่างเล็กๆนี่ อยากไปกินกับร่างสูง แม้จะถูกปฎิเสธมาตลอดแต่ก็ยังอยาก เพราะร่างสูงเคยบอกว่าจะมากินด้วยกันนี่....

" คุณฮิบาริ.... "
" พอที ซาวาดะ ฉันรำคาญ !! " ร่างสูงขึ้นเสียง ทำให้ร่างเล็กตกใจ
" เพราะคุณฮิบาริเคยบอกผม... "
" ฉันลืมมันไปแล้ว...ตอนนี้ฉันก็งานเยอะด้วย ถ้าจะมาชวนอะไรไร้สาระแบบนี้ละก็ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก !! "
" เข้าใจแล้วครับ " ร่างเล็กก้มหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป
โดยที่ใบหน้านองไปด้วยน้ำตา...
ทำไมนะหยุดไหลซะทีสิ เจ้าน้ำตาบ้านี่...
ถ้าคุณฮิบาริมาเห็นจะทำยังไงล่ะ..
เรามันน่าสมเพชจริงๆทั้งที่เค้าปฏิเสธมาตลอด เรายังดิ้นรนเป็นคนบ้าไปได้นะ..

เย็นวันต่อมา...
ร่างเล็กเดินเข้าไปในห้องกรรมการนักเรียน เอากระดาษไปแปะไว้ที่กำแพงแทน...

' อย่าทำงานหักโหมนะครับ.. '

ร่างสูงกลับมาเห็นกระดาษที่แปะจึงหัวเราะอย่างเซ็งๆ จึงดึงกระดาษออกแล้วเแล้วไปทิ้งขยะ
" ไร้สาระน่า ซาวาดะ สึนะโยชิ.... " ร่างสูงพูดกับตัวเอง
 
เย็นวันที่ 2 ร่างสูงก็พบกระดาษอีกแผ่นนึง
' อากาศหนาวแล้วระวังไม่สบายนะครับ '
ร่างสูงก็ยังดึงกระดาษแล้วเอาไปทิ้งขยะเช่นเดิม

เย็นวันที่ 3
' วันนี้เค้าบอกว่าหิมะจะตกด้วยละครับ...คุณคงไม่ลืมร่มหรอกเนอะ '
" เหอะๆไร้สาระ " ร่างสูงพูดแล้วก็ทำแบบเดิม

เย็นวันที่ 4
' วันนี้หนาวจังเลยนะครับ ไม่ใส่เสื้อหนาวจะดีเหรอครับ '
" เรื่องของฉัน " ร่างสูงพูดจบก็ทำแบบเดิม

เย็นวันที่ 5
ก็ไม่มีกระดาษมาแปะวันเหมือนเดิม.....

วันต่อมา
ร่างสูงนอนบนโซฟาอยู่ในห้องกรรมการนักเรียนอย่างสบายใจ...เสียงประตูเปิด ทำให้ร่างสูงลุกขึ้นหันไปดู ก็เห็นร่างเล็กเดินเข้ามาหาเขา

" มีอะไร ? " ร่างสูงถาม
" ผมรักคุณ และ ลาก่อน " ร่างเล็กพูดด้วยตาที่แดงก่ำ
" ไร้สาระ ไปเลยก็ดี... " ร่างสูงพูดอย่างไร้เยื้อใย แล้วลงไปนอนต่อ
ร่างเล็กจึงเดินออกไปจากห้อง.....
เราพูดเกินไปรึเปล่านะ เจ้านั่นก็ไม่เหมือนทุกวันซะด้วย...
แต่ช่างประไร....ทำไมต้องห่วงมันด้วยละ....

ตกเย็น ร่างสูงเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย จนเบื่อจึงเดินกลับไปที่บ้านของตัวเอง
ร่างสูงนั่งบนโซฟาแล้วเปิดโทรทัศน์ที่คิดว่าน่าเบื่อ

' เวลา xx เกิดเหตุคนถูกรถชน เนื่องจากผู้เสียชีวิต ช่วยเหลือเด็กคนนึงที่กำลังข้ามถนน.. '
" ไร้สาระชะมัด... " ร่างสูงหยิบแก้วน้ำเพื่อจะดื่ม และกำลังจะเปลี่ยนช่อง แต่....
' ผู้เสียชีวิต เป็นเด็กชายอายุ xx ปี ชื่อ ซาวาดะ สึนะโยชิ  '

เพล้ง !!!

ร่างสูงที่กำลังถือแก้วน้ำทำแก้วตกทันที....
จะเป็นไปได้ไง.....
เมื่อตอนกลางวันยังบอกรักฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ......
' ผมรักคุณ และ ลาก่อน '
ที่บอกว่าลาก่อนคือแบบนี้น่ะเหรอ....
ตอบฉันมาสิ...สึนะโยชิ....

วันต่อมา
ร่างสูงตื่นเช้าขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ร่างสูงกำลังสับสน.....
ร่างสูงเดินไปหน้าบ้านพบจดหมายฉบับนึงจึงเปิดมันออกมา
เนื้อหาในจดหมาย...ทำให้ร่างสูงน้ำตาไหล.....

' ถึงคุณฮิบาริ เคียวยะ ที่ผมรักที่สุด
กว่าคุณจะได้อ่านจดหมายนี่ ผมคงตายไปแล้วสินะครับ ผมเนี่ยน่าสมเพชจังเลยนะครับ
เรื่องแค่นี้ดันมาฆ่าตัวตายได้ซะนี่...เพราะผมไม่อยากให้คุณรำคาญผมอีกแล้ว ถ้าผมหาย
ไปแบบนี้น่าจะดีกว่า..คุณจะได้ไม่รำคาญผม ต่อจากนี้ผมอยากให้คุณดูแลตัวเองดีๆนะครับ
ผมจะดีใจมากเลย ถ้าคุณจะดูแลตัวเองสักนิด อย่าหักโหมงานมากนักนะครับ ไม่มีผมคอยกวนใจคุณแล้วนะครับ สุดท้ายนี่ผมก็คงพูดว่า รักคุณตลอดไป และ ลาก่อนนะครับ ฮิบาริ เคียวยะ ผมรักคุณ
                                                           ป.ล. เสียดายจังที่ไม่ได้กินไอติมกับคุณแต่ก็ช่างเถอะนะครับ  '

 ' คุณฮิบาริ...ไปกินไอติมกับผมนะ '
' ไปคนเดียวเถอะ '
" เพราะงานมันเยอะต่างหาก ฉันอยากไปกับนายต่างหาก "

'  คุณฮิบาริ...กลับบ้านกับผมนะ  '
' ฉันไม่ว่าง '
" จริงๆอยากกลับกับนายใจจะขาดเลยนะ"

' คุณฮิบาริ...ทำงานมากระวังจะไม่สบายนะครับ '
' อย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่องน่า '
" ฉันต่างหากที่ต้องเป็นห่วงนาย... "

' คุณฮิบาริ.... '
' พอที ซาวาดะ ฉันรำคาญ !! '
" ขอโทษที่พูดแบบนั้น.... "

เรื่องของร่างเล็กยังฝังใจเขาเสมอ...
' คุณฮิบาริ.... '
เสียงแหลมที่ฉันยังจำได้ดี รอยยิ้มที่จริงใจ ที่ยิ้มให้ฉันเพียงคนเดียว
สึนะโยชิ.......หรือนี่จะเป็นสิ่งที่ฉันต้องชดใช้

เพราะความดื้อรั้นที่ชอบทำตัวเหมือนเด็กของฉัน...
ทำร้ายหัวใจของเธอไปมากเท่าไหร่แล้วนะ..
เธอที่อ่อนโยน เธอที่อบอุ่น เธอที่เราทำร้ายไม่รู้มากเท่าไหร่...
คำพูดหลายคำที่ทำร้ายหัวใจของเธอจนช้ำ....
เธอที่ยังอดทนกับคนอย่างฉัน ยังยิ้มให้เราตลอดแม้...
จะถูกฉันทำร้ายมากแค่ไหน....
เธอก็ยังยิ้ม..ยังห่วงใยเสมอ....เธอที่บอบบาง แต่กลับเข้มแข็งได้เสมอ...
เธอยังเข้มแข็ง และยังยิ้ม...
ในใจเธอจะเจ็บแค่ไหนนะ....ฉันไม่เคยเห็นค่าเธอเพราะคิดว่าเธอคงอยู่กับเราตลอด...
แต่เธอก็จากฉันไป.....
หรือนี่คือสิ่งที่ฉันต้องชดใช้กันนะ.....
จะให้ชดใช้เท่าไหร่ก็ได้...แต่ขอได้มั้ย..ถ้าย้อนเวลาได้จะแก้ไขทุกอย่าง
จะไม่ทำร้ายเธออีก จะถนอมเธอให้มากๆ จะรักษาเธอเอาไว้ จะไม่ทำเธอให้เสียใจ

' ฮิบาริ เคียวยะ ผมรักคุณ '
ฉันก็รักเธอสึนะโยชิ อยากได้ยินเสียงนาย อยากจะกอดนายให้แน่นๆ
อยากจะเห็นรอยยิ้มของเธอ อยากจะอยู่ข้างๆเธอ อยากย้อนเวลา...จะเป็นไปได้มั้ย
กระดาษทุกแผ่นที่เธอแปะเอาไว้ เธอรู้มั้ย ตอนนั้นฉันเป็นคนทิ้ง แต่ตอนนี้ฉันกลับต้องหามันอย่าง
เอาเป็นเอาตาย เพราะมันคือสิ่งที่เธอเหลือเอาไว้ ฉันกลับพึ่งเห็นคุณค่าเธอในเวลาแบบนี้
น่าสมเพชตัวเองชะมัด... แต่ ฉันก็รักเธอ รักมาตลอด...แต่ปากไม่พูดออกไป....

' ผมไม่ได้อยากเล่นแรงแบบนี้หรอกนะครับ ฮิบาริ เคียวยะ แต่นายต้องเจอแบบนี้จริงๆถึงจะรู้สึกสินะ เอาล่ะ อย่าทำให้วองโกเล่ต้องร้องไห้อีก '

" !!! " ร่างสูงสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา
นั่นเป็นความฝันเหรอ....
ร่างสูงตกใจแต่ก็โล่งใจในเวลาเดียวกัน หันไปมองที่หน้าต่างก็พบว่านี่เป็นเวลาเย็นแล้ว
" สึนะโยชิ!! " ร่างสูงรีบวิ่งออกไป
ได้โปรด อย่าได้เป็นจริงแบบที่ฝันเลย...ขอร้องล่ะ.....

ร่างสูงพบร่างเล็กที่กำลังมองถนน ด้วยสายตาเหม่อลอย....
ที่ถนนพบเด็กกำลังข้ามถนน มีรถคันนึงพุ่งมาอย่างแรง เด็กคนนั้นหลบไม่ทัน
ร่างเล็กหวังจะเข้าไปช่วยเด็กคนนั้น แต่ถูกร่างสูงรั้งเอาไว้
" คุณฮิบาริ  " ร่างเล็กหันมามองร่างสูง
" อย่าไปนะ .. สึนะโยชิ.. " ร่างสูงพูดแล้วรีบคว้าร่างเล็กมากอดเอาไว้
ขอกอดเอาไว้เพื่อให้มั่นใจว่าเธอจะไม่หายไป..จากฉันอีก...
" คุณฮิบาริ...ไม่อยากเห็นหน้าผมไม่ใช่เหรอ " ร่างเล็กถามเบาๆโดยที่ตายังแดงก่ำ
" ไม่ใช่..... เธอรักฉัน.... " ร่างสูงถาม
" ใช่ ! ผมรักคุณ รักมากด้วย รักมานานแล้ว แต่คุณไม่รักผมก็ไม่เป็นไรหรอกครับ " ร่างเล็กผละออกจากอ้อมกอดแล้วร้องไห้โฮ....
" ... "
" คุณจะรั้งชีวิตผมอีกทำไม คุณเกลียดผมไม่ใช่เหรอ ปล่อยให้ผมตายเถอะนะ ผมไม่อยากเจ็บอีกแล้ว... "
" ถึงจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย...แต่ฉัน..ไม่อยากให้เธอหายไป...ถ้าเธอหายไป ฉันเองก็เหมือนตายทั้งเป็น ฉันน่ะรักเธอมาตลอด รักมากเหมือนกัน... เพราะงั้นต่อจากนี้ เรากลับบ้านด้วยกัน..นะ...
พาฉันไปกินไอติมที่นายชอบด้วยได้มั้ย...จะช้าไปมั้ย ฉันอยากเห็นรอยยิ้มของเธออีกสักครั้ง "
ร่างสูงพูดแล้วกอดร่างเล็กพลางเอาหน้าซุกกับไหล่ร่างเล็ก
" ดีใจจัง ที่คุณฮิบาริรักผม ขอบคุณนะครับ " ร่างเล็กยิ้มก่อนที่จะกอดลูบหัวร่างสูงเบาๆ
" ขอโทษ... " ร่างสูงหันมามองหน้าร่างบาง
" ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณรักผมผมก็ดีใจแล้ว " ร่างบางยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความอ่อนโยน
ไม่อยากเสียอีกแล้ว...ความอ่อนละมุนจากตัวนาย จะไม่ยอมยกให้ใคร
จะถนอมเธอเป็นอย่างดีเลย เพราะฉันรักเธอ......

" คุณฮิบาริ.... "
" นี่วันนี้ไปกินไอติมแล้วกลับบ้านด้วยกันนะ " ร่างสูงจับมือร่างเล็ก
" ครับ " ร่างเล็กหัวเราะแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

.......
ผมรักคุณ........♥
                                                                                                                                  ........ฉันรักเธอ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ไม่รู้เศร้าไปมั้ยนะ แต่สนองอามรมณ์ตัวเองนิดหน่อยน่ะ 555+